.jpeg)
In deze nieuwe rubriek ‘loopbaanverhalen’, interview ik mensen met een mooi, ontroerend, spannend, gedurfd, grappig en/of inspirerend, maar vooral authentiek verhaal over hun carrière. Vandaag vertelt Madelon haar verhaal.
‘Ik hou niet zo van in het gareel lopen. Het mag van mij wel een beetje anders zijn.’
Het is 17 maart 2020, 20:00 uur ’s avonds. Corona is uitgebroken in Nederland. De IC’s stromen vol en de zorgsector staat gigantisch onder druk. De hashtag #applausvoordezorg wordt massaal gedeeld op social media. Als een van de eersten staat Madelon buiten te klappen. 3 minuten lang. ‘Uit respect voor onze zorghelden.’ Het is een kippenvelmoment voor Madelon. Als ze erover vertelt, ontroert het haar nog steeds. Misschien was dit wel hét moment, waarop er een vuurtje in Madelon werd aangewakkerd. Een vuurtje dat er al sinds haar kindertijd is. ‘Ik wilde altijd al verpleegkundige worden’, vertelt Madelon. Dat zij 1 jaar later haar 25-jarige dienstverband vaarwel heeft gezegd om zich te laten omscholen naar verzorgende (individuele gezondheidszorg / medewerker maatschappelijke zorg), durft Madelon op dat moment nog niet te dromen. Over 2,5 jaar heeft Madelon 2 diploma’s op zak waar ze alle kanten mee op kan!
Ik heb het genoegen om Madelon te interviewen, geboren en getogen Utrechtse, die na een intens en lang dienstverband als goudsmid en zilversmid bij een juwelierszaak, haar kans pakt om haar tweede roeping te volgen. Voor Madelon is het een hele logische stap: ‘ik was als goudsmid al continu bezig met het naar boven halen van iemands unieke wensen en verlangens. Toen smeedde ik dat om het naar naadloos passend sieraad en nu vertaal ik het naar zorg op maat.'
Vertel eens, hoe is jouw loopbaan begonnen?
Madelon begint te vertellen: ‘Ik heb van mijn ouders meegekregen dat ik vooral moet doen waar ik blij van word. Als kind vond ik het erg leuk om sieraden te maken. Toch was ik vastbesloten dat ik verpleegster zou worden, net als mijn moeder en oma. Helaas kon ik niet goed tegen bloed, ik viel er zelfs van flauw! Niet zo handig als verpleegster. Gelukkig ontdekte ik de opleiding goud- en zilversmeden aan de Vakschool Schoonhoven. Ik vond het gelijk geweldig! Het was een kleine school en niet zo standaard. Dat paste wel bij mij. Ik houd niet zo van in het gareel lopen. Het mag van mij wel een beetje anders zijn. Om te bepalen of ik het écht leuk zou vinden, heb ik eerst een korte cursus goudsmeden gevolgd. Dat beviel erg goed. Zo gezegd, zo gedaan.
Na mijn studie ben ik eerst op reis gegaan naar Indonesië. Mijn moeder is Indisch en daarom was ik nieuwsgierig naar dat deel van mijn roots. Daarna ben ik gaan werken in een juwelierszaak met een eigen atelier in een dorpje vlakbij Utrecht.’
Wat heb je in Indonesië ontdekt?
‘Ik heb in Indonesië andere goudsmeden aan het werk gezien. Het mooiste dat ik heb ontdekt, is dat je niet dezelfde taal hoeft te spreken om hetzelfde ambacht uit te oefenen. Je spreekt als het ware dezelfde universele taal! Daarbij is het merendeel van het gereedschap exact hetzelfde. Dat maakte ook dat ik mij er voor heb ingezet dat een Syrische goudsmid een baan kreeg bij ons in de zaak. Hij was met zijn hoogzwangere vrouw zijn vaderland ontvlucht. Ik vind het nog altijd mooi dat ik dat voor hem heb kunnen betekenen.’
Goudsmid; dat is een bijzonder beroep, je hoort het niet vaak. Hoe zag jouw werkdag eruit?
‘Als goudsmid is geen enkele dag hetzelfde. Ik ben begonnen als schuchter meisje achter de werkbank. Er was wat tijd en levenservaring voor nodig voordat ik de stap durfde te te zetten van het atelier naar de winkel. Uiteindelijk was dit de plek waar ik écht tot mijn recht kwam. De klant komt in de winkel met de wens om een sieraad te ontwerpen, maar ze hebben vaak geen idee wat ze willen. Ik luisterde naar de verhalen van klanten: over hun kleindochter die pas was geboren, of een dierbare die was overleden. Ik vertaalde hun verhaal naar een ontwerp. Mijn kracht was dat ik durfde dóór te vragen. Het lukte mij naar boven te krijgen wat een klant écht bedoelt en de klant ondertussen op zijn gemak te stellen en een goed gevoel te geven. Het ontwerpen van een sieraad is eigenlijk een uiting van emotie.’
Dat klinkt als een beroep wat goed bij je past. Wat maakte dat je de knoop hebt doorgehakt om het over een hele andere boeg te gooien?
Madelon vertelt: ‘inmiddels wist ik dat ik wél tegen bloed kan. Ik kan alleen niet zo goed tegen bloed van mijzelf. Die barrière viel dus weg. Daarnaast heeft corona een belangrijke rol gespeeld. De zorghelden hebben mij echt geïnspireerd. Ik wilde daar ook onderdeel van uit maken!
Een derde aspect was dat de lockdown zorgde voor onzekerheid. Met kerst 2020 waren wij dicht. De feestdagen waren de belangrijkste dagen van het jaar! Natuurlijk stelde ik mijzelf de vraag hoe de toekomst van de zaak eruit zou zien. Het ging over mijn eigen toekomst met een verantwoordelijkheid voor een dochter van 13 jaar. Daarbij ging het ook over de toekomst van mijn 5 collega’s. Ons team voelde als een kleine familie en wij hadden allemaal veel hart voor de zaak. Dat maakte dat ik besloot plaats te maken voor jongere collega’s.’
Zo, dat is nog eens loyaal. Hoe heb je dat aangepakt?
‘In samenwerking met mijn werkgever. Ik ben naar hem toe gegaan en zei: ik heb een plan. Ik wil me laten omscholen. Hij reageerde met diep respect. Waar denk je dat ik me naar wil laten omscholen?, vroeg ik. Hij twijfelde geen moment en zei: naar de zorg natuurlijk! Het was een heel bijzonder moment. Ik had mijn baas nog nooit verteld dat ik vroeger verpleegster wilde worden. Hij had het niet kunnen weten. Maar hij zag het in mij. Dat is hoe goed wij elkaar kenden.'
Madelon vervolgt: ‘ik heb kunnen creëren dat ik tenminste een jaar de tijd had om te mogen ontdekken waar in de zorg voor mij de beste plek zou zijn. Dankzij een loopbaancoach waar ik een aantal maanden vóór mijn laatste werkdag een prachtig traject heb gevolgd, wist ik dat de zorg inderdaad op mijn lijf geschreven was. De loopbaancoach heeft me zekerheid gebracht. Ik kan iedereen adviseren om dit te doen. Je hebt echt professionele hulp nodig om dit te kunnen doen. Maar diep van binnen wist ik dat ik pas écht een nieuwe start kon maken, als ik het oude los kon laten. Pas na mijn laatste werkdag als goudsmid, begon mijn nieuwe leven.’
Vanaf die nieuwe start heb je niet stilgezeten. Ik ben benieuwd, waar sta je nu?
Madelon vertelt trots: ‘vanaf 1 december jl. heb ik een vaste baan! Ik werk nu als groepsbegeleider op een gesloten afdeling van 8 bewoners met dementie, bij het Bartholomeus Gasthuis in Utrecht. Het is een tehuis wat net even anders is dan anders. Dit komt al tot uiting doordat ons uniform niet wit is. Over maximaal drie jaar heb ik twee diploma’s op zak: mbo verzorgende én maatschappelijk werker.’ Weer trots: ‘dan mag ik ook injecties geven en medicatie verzorgen als een echte verpleegster!'
Wauw, gefeliciteerd! Hoe heb je jouw nieuwe baan bemachtigd?
'Het was 25 jaar geleden dat ik voor het laatst een cv of sollicitatiebrief had geschreven. Ik moest écht uit mijn comfortzone treden. Dat was best lastig. Via het UWV werd ik gekoppeld aan een uniek groepje met mensen die ook heel lang bij dezelfde werkgever hadden gewerkt. Zij waren ook 50 jaar of ouder en hadden net als ik de wens om zich om te scholen. Ik heb daar veel geleerd, bijvoorbeeld een CV schrijven enkel op basis van eigen talenten en levenservaring, dus zonder passend diploma. Daarnaast ook het schrijven en het presenteren van een sollicitatiepitch. Mijn huidige werkgever heb ik trouwens zelf opgebeld!'
'Ze zeiden: heel leuk dat je belt, maar we hebben eigenlijk geen tijd om zomaar iemand op de werkvloer mee te nemen… Toen zei ik: dat snap ik heel goed, maar ik ben écht serieus en wie weet kunnen jullie mijn hulp goed gebruiken!'
'Nog geen twee uur later werd ik teruggebeld: kom maar meelopen, en als het wederzijds bevalt, kunnen we je ook een opleiding bieden! Daarna is het snel gegaan. Dat bedoel ik met: je moet je kansen zélf creëren!’
Wanneer wist je zeker: ja, dít wordt mijn nieuwe werkplek?
‘Ik weet het nog goed. Ik mocht een oudere mevrouw te eten geven. Ze vertelden mij dat het lastig zou worden. Ze spuugde haar eten uit en was vaak boos. Toen ik binnenkwam zag ik een tandeloos hoopje liggen. In haar kamer hingen allemaal foto’s. Haar familie kwam niet meer. Ik begon een liedje voor haar te zingen. Ineens werd ze rustig. Ik voerde haar de pap. Daarna viel ze rustig in slaap. Dat was zo’n dankbaar moment! Ik besloot dat dit het was. Dit is een prachtig begin voor mij in de zorg. Elke dag kan voor deze ouderen de laatste zijn. Laat ik er voor hen zijn en hun laatste jaren een stukje mooier maken.’
Ik ben toch even nieuwsgierig, hoe ging jouw sollicitatiepitch?
'Mijn pitch begon zo: ik ben Madelon en ik ben aanstormend zorgtalent! Ik kan zien wat iemand nodig heeft en weet dat aan te raken en naar boven te halen. Dat moment dat ik voor het eerst mijn pitch deed was te gek! Ik stond voor mijn groepje en iedereen applaudisseerde. Ik ben erachter gekomen dat de dingen die voor mij heel vanzelfsprekend zijn, eigenlijk mijn talenten zijn.'
Heb je nog dromen?
‘Ik ga ervan uit dat ik nog 20 jaar mag werken. Ik zeg bewust mág, niet moet. Ik ben heel benieuwd of ik over 3 jaar meer de verplegende of meer de maatschappelijke kant op ga. Ik kijk ernaar uit om het te gaan ontdekken. Het heeft denk ik zo moeten zijn dat ik pas op latere leeftijd de zorg in ben begaan. Mijn kracht is juist dat ik ouder ben. Ik durf meer te vragen, dingen naar me toe te trekken, voor mezelf op te komen. Dit was het juiste pad voor mij. Ik moest er echt naartoe groeien. Ik had op mijn 25ste dit werk niet kunnen doen.’
Dan nog even heel wat anders. Wat betekent jouw werk eigenlijk voor jou?
‘Werken is voor mij net zo belangrijk als mijn privé leven. Soms loopt het ook een beetje door elkaar en dat vind ik prima. Het allermooiste vind ik dat ik in de zorg helemaal mijzelf kan zijn. Ik ben een mensen-mens, ik wil graag zorg geven. Als goudsmid werkte ik ook met mensen, maar die toonbank zorgde ook voor een afstand. Ik voel geen afstand in de zorg.’ Wat ik hierdoor wel te leren heb, is om een goede balans te vinden voor mezelf tussen persoonlijk en professioneel hulp geven.'
Welke les/tip zou je anderen willen geven die jouw voorbeeld willen volgen?
‘Ga de werkvloeren op! Mijn ervaring is dat je met open armen wordt ontvangen. Ik dacht eerst ook: wat zullen ze wel niet denken? Komt er iemand voor je staan die goudsmid is en die denkt dat ze het allemaal kan, haha! Maar dat is helemaal niet zo. Het gaat om wie je bent, niet om je kennis of je werkervaring. Het is ook een wisselwerking: ik vraag hen om een kans, maar ik geef ook iets aan hen. Als je dat beseft, is het zo eng niet!’
Heb jij ook een bijzonder verhaal te vertellen over jouw carrière? Of ken je iemand met een mooi verhaal? Zorg dat het verhaal verteld wordt, je weet nooit wie je ermee kunt inspireren! Laat het me weten via: gabrielle@werkfulness.nl
Comentarios