Loopbaanverhalen: van redacteur tot operadiva

In deze nieuwe rubriek ‘Loopbaanverhalen’ interview ik mensen met een mooi, ontroerend, spannend, gedurfd, grappig en/of inspirerend, maar vooral authentiek verhaal over hun carrière.

‘Gá gewoon op de wc zitten huilen, maar als het echt je droom is: doe het wel!’

Op haar LinkedInprofiel staat: ‘Translator, editor and professional opera singer.’ Goedemiddag, dat hoor je ook niet elke dag! Ik zou een slechte loopbaancoach zijn als deze bijzondere opsomming van beroepen mij niet direct intrigeerde. Ik ben erg nieuwsgierig: welk verhaal zit er áchter deze bijzondere profielomschrijving?

Laura Woolthuis heet ze, ze is bijna 32 jaar en als je goed hebt opgelet, heb je haar pas nog kunnen bewonderen in het tv-programma ARIA op NPO 1. Uit ruim honderd inzendingen mocht ze als 1 van de 10 overgebleven kandidaten strijden om het nieuwste operatalent van Nederland te worden. En niet voor de minste jury: Tania Kross, Henk Poort en Rosemary Joshua. Er staat wat op het spel, want de winnaar krijgt een studiebeurs voor de Nationale Opera Studio. Dé grote droom van Laura, zoals ik later in dit interview zal begrijpen.

Helaas eindigt het avontuur voor Laura in de tweede aflevering en moet ze nog even blijven dromen, en vooral hard verder werken aan haar operacarrière. Maar zoals zij zelf zegt: ‘Dit is pas het begin!’ Het zijn krachtige woorden en die hebben een diepere betekenis, zo blijkt later in het interview. Nadat Laura mij alles over het ARIA-avontuur en de bijbehorende teleurstelling heeft verteld, beginnen we het interview.

Even terug in de tijd. Hoe is jouw loopbaan begonnen?

‘Na de havo heb ik eerst 2 jaar kunstacademie gedaan en fine arts gestudeerd. Dat ik de kunstacademie ging doen, lag redelijk voor de hand. Ik tekende al mijn hele leven. Iedereen zei altijd dat ik dat heel goed kon. Maar de kunstacademie paste niet zo goed bij me. Ik vond het allemaal een beetje zweverig en jammer genoeg verloor ik mijn plezier in het tekenen. Ik stopte, maar met mijn hbo-propedeuse op zak kon ik wel naar de universiteit!’

Het werd de bachelor Geschiedenis, gevolgd door een master Amerikanistiek. ‘Ik ben altijd al erg geïnteresseerd geweest in geschiedenis. In mijn tekeningen kwamen ook vaak historische figuren voor. Ik wilde altijd al graag het waarom van iets weten. Tijdens de studie geschiedenis mocht ik eindelijk die vragen stellen: waarom zijn bepaalde gebeurtenissen in het verleden gegaan zoals ze zijn gegaan? Wat zit daarachter en wat kunnen we daar nu van leren? Dat vind ik interessante vragen. En het mooie is: er is nooit maar één antwoord op zo’n vraag, net als dat er nooit maar één aanleiding is voor een bepaalde gebeurtenis. Het ligt altijd genuanceerder. Dat heb ik tijdens mijn studie wel geleerd.’

Waar ben je na je studie gaan werken?

‘Tijdens mijn master liep ik stage bij een uitgever. Via via ben ik na mijn afstuderen terechtgekomen bij een andere uitgever. Daar heb ik 5 jaar gewerkt in verschillende rollen: eerst als uitgeefassistent, daarna ook als redacteur en vertaler. Vaak gelijktijdig naast elkaar.’

Wat is een levensbepalend moment geweest in jouw loopbaan?

‘In 2018 kwam mijn leven volledig op zijn kop te staan. Ik werd ernstig ziek. Ik bleek een zeldzame auto-immuunziekte te hebben. De onzekerheid, angst, de tijd in het ziekenhuis, de lengte van de behandeling en de bijwerkingen van de medicijnen leidden bovendien tot PTSS, een zware depressie en een angststoornis. Ik ben vanaf die tijd alleen maar bezig geweest met overleven. Ik werkte nog wel, maar ook dat liep uiteindelijk niet meer lekker. Tot de koek op een gegeven moment gewoon op was en ik in een burn-out terechtkwam. Ik had alleen maar op mijn reserves geleefd.’

“Toen ik tegen de dokter zei: ‘Ik heb het gevoel dat mijn hoofd een natte spons is en dat ik helemaal niks meer op kan nemen’, zei hij tegen mij: ‘Jij gaat nu stoppen met werken, alleen maar rusten en leuke dingen doen.’”

Dat was eind 2020. Midden in coronatijd. Hoe heb je die tijd beleefd?

‘Inderdaad, dat viel samen met die periode. De coronacrisis heeft zeker meegespeeld in het ‘opgebrand’ raken. De hele wereld bestond uit negativiteit. Het gebrek aan nuance kon ik niet meer aan. De nuance waar ik juist als historicus zo van houd. Ik had zelf al genoeg op mijn bordje en kon de ellende van anderen er niet meer bij hebben. Ga maar leuke dingen doen, was het advies van de dokter, maar dat werd natuurlijk wat lastig in coronatijd. Aan de andere kant was dat ook wel troostend: nu de hele wereld toch op slot was, maakte het niet uit dat ik alleen thuis zat, want iedereen zat alleen thuis. Dat idee was best gezellig.’

Wat voor invloed heeft die heftige periode gehad op jouw loopbaan?

‘Ik mocht van de dokter niet meer werken. Hij verwees me naar een goede psychiater die gespecialiseerd was in het behandelen van mensen zonder medicatie en ik heb een periode eigenlijk alleen maar uit het raam gestaard. In die tijd heb ik veel nagedacht en uiteindelijk besloot ik dat het niet meer zo verder kon. Ik wilde niet meer terug naar mijn oude leven. Ik ben naar mijn werkgever gestapt en heb gezegd dat ik ontslag wilde. Mijn werkgever reageerde daar begripvol op en heeft mij geholpen zodat ik als zelfstandige kon starten. Later besloot ik een deeltijdopleiding Klassieke Zang te gaan doen, omdat ik ooit volledig mijn brood wil verdienen als zangeres.’

Wat was voor jou hét moment dat je dacht: nu gooi ik het roer om? Hoe kwam je tot die keuze?

‘Het gekke is dat die keuze op dat moment helemaal niet moeilijk was. Mijn intuïtie vertelde mij zó sterk dat ik die richting op moest! Er was voor mijn gevoel helemaal geen andere keuze mogelijk.’

‘Door mijn sessies bij de psychiater leerde ik mijzelf steeds beter kennen. Ik kwam erachter dat ik altijd al moeite heb gehad met autoriteit. Mij (onvrijwillig) ondergeschikt voelen aan een ander, daar houd ik helemaal niet van. Op mijn werk deed ik alles altijd maar ten dienste van anderen en ik moest verantwoording afleggen aan anderen. Mijn verlangen werd heel helder: ik moet voor mijzelf beginnen. Ik heb het eerst opgeschreven. Dat ontwikkelde zich tot een steeds groter verlangen. Wat ook meespeelde, is dat ik meer tijd wilde hebben voor mijn passie: zingen. Nu ik als zelfstandige zelf mijn werktijden kan bepalen, is daar zoveel meer ruimte voor.’

Had je zonder die periode van ziek zijn, deze keuze ook gemaakt?

‘Dat vind ik lastig te zeggen. Misschien wel, misschien niet. Maar even los van mijn ziekte, ik voelde ook een gebrek aan dankbaarheid en waardering. Ik heb jarenlang zo hard gewerkt. Ik leefde volledig voor anderen en niet voor mezelf. Het kon me niets meer schelen, het was nu of nooit. Ik heb uiteraard eerst goed onderzoek gedaan naar de mogelijkheden. Voornamelijk hoe ik het financieel zou redden. Toen ik dat goed had uitgezocht, heb ik de keuze gemaakt.’

Wat heb je over jezelf geleerd tijdens dat proces?

‘O, zoveel! Ik heb mezelf lange tijd niet gewaardeerd zoals ik ben. Ik moest altijd iets zijn wat ik niet was. Beter zijn dan ik was. Uiteindelijk kwam het allemaal neer op het diepgewortelde gevoel: ik ben niet goed genoeg. Ik weet nu dat ik niet hoef te presteren om pas iets te zijn. Ik ben ook goed genoeg als ik al die dingen niet presteer. Ook mét ziekte en mentale problemen. Natuurlijk voel ik me niet altijd zo en ben ik nog steeds onzeker, maar ik ben me meer bewust van mijn valkuil en dat helpt wel.’

Ik ben niet goed genoeg. Dat vind ik een opvallende uitspraak. Als loopbaancoach kom ik dat veel tegen. Waarom denk jij dat dat is?

‘De lat ligt overal zo ontzettend hoog. Je denkt: ik moet studeren, ik moet een vaste baan, ik moet een relatie hebben, ik moet succesvol zijn en alles goed doen, etc. Als die dingen niet lukken, is het heel moeilijk om je staande te houden en te zeggen: dit lukt mij niet! En dan jezelf goed genoeg vinden.’

Wat was het resultaat van de keuze zelfstandig ondernemer te worden? Wat heeft het jou opgeleverd?

‘Ik vind het fijn dat ik meer tijd met mezelf doorbreng. Ik kon eindelijk starten met die zangopleiding. Ik heb meer tijd om te zingen, dat wat ik zo graag doe. Alles in mijn leven staat meer in het teken van mijzelf. Dat is overigens niet altijd superleuk, want je wordt wel eens moe van je eigen gezelschap, maar het is beter dan leven voor een ander. Verder is het nog een zoekproces.’

Hoe gaat het nu met je, na die heftige periode?

‘Het gaat met ups en downs. Herstel en verandering kosten veel tijd en hoewel ik dat wel weet, ben ik soms toch te ongeduldig. Ik wil gewoon dat alles NU goed is! Maar ik ben nog maar net begonnen met mijn eigen bedrijf en het ontwikkelen van mijn zangcarrière, dus veel is onzeker. Dat vind ik soms lastig. Maar meer dan mijn best kan ik niet doen en ik hoop dat alles uiteindelijk een beetje in de goede richting gaat bewegen.’

Wat is er zo geweldig/leuk/bijzonder aan jouw werk?

‘Dan denk ik natuurlijk als eerste aan zingen, want waar mijn vertaal- en redactiewerk nu mijn hoofdverdienste is, hoop ik dat het ooit andersom wordt. Dat mijn vertaal- en redactiewerk iets wordt voor erbij. Opera zingen is mijn passie. Wat ik er zo fijn aan vind, is lastig in woorden uit te drukken. Voornamelijk dat het echt iets van mijzelf is: alleen ik kan het doen en als ik anderen daarmee kan raken, heb ik dat helemaal zelf gedaan. Dat geeft een gevoel van controle en invloed, dat ik graag heb. Het is ook een uitlaatklep voor mijn emoties en ik vind het mooi dat ik anderen daarmee kan inspireren . Daarbij vind ik het acteergedeelte heel leuk. Tussen gewoon staan en zingen en het spelen van een karakter zit voor mij een groot verschil:

“Alleen zingen voelt heel naakt. Maar als ik een karakter speel, dan kan ik mijzelf helemaal onderdompelen in het gedrag van iemand anders. Dan kan ik iets uitvergroten wat ik niet ben. Of juist stiekem wel ;-) ”

Heb je nog dromen? Zo ja, welke?

‘Ja, bij de Nationale Opera zingen!’

Welke tip zou je aan andere mensen geven die ook twijfelen om een belangrijke keuze te maken in hun loopbaan?

‘Kies voor jezelf! Kies niet voor zekerheid als dat niet is wat je écht wilt. Maar: wees ook niet onbezonnen, doe goed onderzoek en kijk wat haalbaar en mogelijk is. Gebruik niet als smoes ‘dat iets niet kan’ als je dat eigenlijk niet goed hebt onderzocht. Zeg dan gewoon dat je het niet durft of het risico niet wil nemen, daar is ook niks mis mee.’

‘Vaak kan er veel meer dan je denkt. Om een voorbeeld te geven: over mijn zangavontuur bij het tv-programma ARIA zeiden veel mensen: wow wat dapper, dat je dat durft! Ik zou het in mijn broek doen van angst! Mijn antwoord is dan: ja, maar dat deed ik ook! Wie zegt dat ik niet bang was? Ik heb voor mijn optreden een week lang overgegeven van de spanning, vlak voor mijn optreden had ik nog een huilbui. Het was niet te doen. Maar ik heb het toch gedaan. Het is niet óf óf, het is én én. Je kunt doodsbang zijn, maar ook dan kun je iets moois neerzetten. Dus tegen al die mensen die zeggen dat iets niet kan, wil ik zeggen: ga gewoon op de wc zitten huilen, maar als het écht je droom is: doe het wel!’

Benieuwd naar het opera-avontuur van Laura bij het tv-programma ARIA? De link naar haar optreden vind je hier.

Heb jij ook een bijzonder verhaal te vertellen over jouw carrière? Zorg dan dat jouw verhaal ook gedeeld wordt: je weet nooit wie je ermee kunt inspireren! Laat het me weten via: gabrielle@werkfulness.nl .